Je hebt het moeilijk sinds je relatiebreuk. Je voelt je eenzaam, er is nog veel pijn, kwaadheid en verdriet. Het blijft malen in je hoofd, je huilt en piekert je suf, maar wat je ook denkt, er verandert niks.

 Je voelt je bij het vuil gezet, afgeschreven. Diep vanbinnen knaagt het, je verwijt jezelf het één en ander, je zelfvertrouwen heeft een serieuze knauw gekregen.

Je ziet dat je kinderen moeite hebben om te wennen aan de situatie. Je bent ontgoocheld. Het maakt je kwaad en triest tegelijk, maar je lijkt er weinig mee te kunnen doen.

Er zijn zoveel kosten die je nu alleen moet dragen: woning, verwarming, water, eten, kleding …. Je doet je best maar het knaagt aan je dat er zoveel geld buitenvliegt. En wat met hobby’s en vakanties? En wat als je je werk verliest of langdurig ziek wordt?

Je ex heeft een nieuwe partner. Het liefst heb je niets met dat mens te maken. Ze zit op jóuw stoel! Daar ga je toch niet lief en aardig over doen? Maar net als je besloten hebt dat je haar never nooit gaat aanvaarden, realiseer je je dat het voor de kinderen belangrijk is dat zij zich goed kunnen voelen in het leven van papa en in het leven van mama. En zo schommel je tussen je eigen gevoel en hetgeen je het best doet voor je kinderen. Je wordt hier zo moe van. 

Je merkt dat je omgeving minder begrip heeft voor je als je vertelt over je kwaadheid en verdriet. Je voelt je steeds meer klinken als “De gefrustreerde ex”  terwijl je dat helemaal niet WILT zijn. Je blijft die kwaadheid, het verdriet en de leegte voelen waardoor het je niet lukt je eigen gelukkig leven op te bouwen. En uiteindelijk is het dat wel waar je het meest naar verlangt!